Laurien Bleeker Zwanger 11 nov 2022, 15:51

Leestijd: 4 minuten

Bevallingsverhaal Floor: ‘Ik keek dagen scheel van het vele bloedverlies na mijn bevalling’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Floor.

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Met 41 weken en 2 dagen zwangerschap zou ik worden ingeleid. We gingen naar het ziekenhuis en eerst deed de verpleegkundige wat controles. Mijn bloeddruk was wat hoog, maar nog wel oké. Ik had geen eiwitten in mijn urine, dus er werd een ballonnetje geplaatst en ik mocht weer naar huis om daar te gaan slapen. De volgende dag kwam ik terug in het ziekenhuis en toen bleek dat het ballonnetje niets had gedaan. Weer kreeg ik controles en toen zat er toch wat eiwit in mijn urine. Ook bleek mijn bloeddruk te hoog. Opnieuw werd een ballonnetje geplaatst, maar nu moest ik wel in het ziekenhuis overnachten. Ik kon totaal niet lekker slapen, want je vraagt je toch de hele tijd af of er dit keer wel wat gebeurt.

08:00 uur

Die ochtend konden mijn vliezen gebroken worden en we zouden even aankijken of de weeën vanzelf op gang kwamen. Een kwartier afwachten vond het personeel kennelijk genoeg, want na vijftien minuten kwam er al iemand terug met een pompje met weeënopwekkers. Het was op dat moment heel druk in het ziekenhuis en al snel werden we alleen gelaten. Ik lag aan dat pompje en kreeg meteen een flinke weeënstorm. We moesten ze ‘samen’ gaan opvangen en bellen als er wat was. Voor mijn gevoel kon die baby zo komen dus ik voelde me een beetje aan mijn lot overgelaten.

15:00 uur

Al de hele dag ving ik weeënstormen op en had ik vrijwel alle houdingen geprobeerd. Ik herinner me de douche nog, dat was net een slechte campingdouche waar zo’n mini straaltje uit komt. Mijn ontsluiting werd gecheckt en ik blijk op drie centimeter te zitten na zoveel helse uren. Dat was het moment dat ik een ruggenprik wilde. Ik was er bang voor, maar het viel allemaal erg mee. Helemaal high van die ruggenprik voelde ik me weer mezelf. Ik heb toen een paar uur relaxed naar de monitor gekeken. Het duurde en duurde maar. Maar op een gegeven moment gingen de weeën hun werk doen.

04:11 uur

Die nacht begon de geboorte. Dat ging helaas niet helemaal zoals gewenst, ik had namelijk geen persweeën nadat het pompje met weeënopwekkers uitgezet was. Uiteindelijk heb ik drie uur lang geperst met alle oerkracht die ik in me had. De opwekkers waren weer aan gezet om te kijken of er dan iets in mijn lichaam zou gebeuren. Uiteindelijk is mijn dochter Jackie met 4200 gram geboren, maar ik ben toen heel veel bloed verloren.

Achteraf bleek dat ik het HELLP-syndroom had. Daardoor kregen ze de bloedingen niet gestopt. Ik keek letterlijk scheel, zo veel bloed had ik verloren. Van de uren na de geboorte kreeg ik maar weinig mee, omdat ik zo van de wereld was. De eerste week kon ik niet op mijn benen staan en het duurde echt lang tot ik weer normaal kon kijken. Ik heb Jackie daardoor niet in bad gedaan en zelfs geen luiers omgedaan de eerste dagen.

Hoe kijk je terug op je bevallingsverhaal?

Ik vind niet dat je iemand die voor het eerst bevalt uren alleen kan laten met een weeënstorm. En drie uur persen is ook veel te lang geweest. Achteraf weet ik dat dit kwam omdat ik te lage bloedplaatjes had voor een keizersnede, vanwege het HELLP-syndroom. Dus daar begonnen ze liever niet aan. Na de bevalling moest ik een paar nachten blijven tot mijn waardes weer goed genoeg waren. Die eerste dagen werden de symptomen van het HELLP-syndroom nog erger, daarna krabbelde ik eindelijk op. Achteraf had ik dit syndroom al en had ik nooit zo lang door mogen lopen. Een les geleerd voor een volgende zwangerschap.”

Bevallingsverhaal Loes: ‘Mijn vliezen braken in de taxi naar het ziekenhuis’