Laurien Bleeker Persoonlijk 14 mei 2022, 11:00

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal Daniëlle (39): ‘Na 42 weken werd ik ingeleid, drie uur later was mijn zoon er’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Daniëlle.

Moeder: Daniëlle (39)
Start bevalling: ingeleid
Zwangerschapsduur: 42 weken
Duur bevalling: 3,5 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: positieve ervaring bij inleiding
Gewicht kindje: 3610 gram
Hoeveelste kind: eerste

Hoe het begon

“Het enige wat ik van tevoren had bedacht is dat ik een hands-off bevalling wilde en vooral niet ‘medisch’ wilde worden. Maar toen ik na 42 weken nog steeds zwanger was, werd ik ingeleid en werd het dus toch een bevalling met medische indicatie. Dit had te maken met de zwangerschapsduur, maar ook met mijn leeftijd. Ik zag ertegenop, omdat ik niet kon bevallen zoals ik al die tijd in mijn hoofd had gehad, namelijk met een natuurlijke bevalling. Maar aangezien zelfs het strippen had nog geen effect had gehad, gaf ik me eraan over.”

De bevalling

“Op 14 februari gingen mijn vriend en ik naar het ziekenhuis om me te melden, die dag was ik precies 42 weken zwanger. Het was druk, er lagen veel zwangere vrouwen die snel een baby zouden krijgen. We werden naar een kamer gebracht, de laatste in de hal en daar werd gekeken hoeveel ontsluiting ik had. Het bleek anderhalve centimeter. Ik zou vandaag geen baby krijgen, werd me verteld. Maar ik wilde echt niet zonder baby naar huis, dus stelde de verloskundige voor om nogmaals te strippen en een randje weg te duwen. Dat lukte en toen brak ze meteen mijn vliezen, het ging zo snel, ik had niet eens de tijd om te zeggen of ik dat wel of niet wilde.

Het overviel me en er werd ook nog eens een infuus aangesloten met weeënopwekkers. Mijn bevalling werd dus tóch ingeleid. Ik had zelf eigenlijk even willen afwachten of mijn lichaam zou reageren op het breken van de vliezen, maar de verloskundige ging er helemaal voor. Ze zette het infuus aan en liet weten elk half uur even langs te komen om het pompje wat hoger te zetten. Ik zei tegen mijn vriend dat hij nog wel even naar beneden kon om wat tijdschriften te halen, want het zou nog wel even gaan duren.

12:00 uur

Het tweede half uur kwam de verloskundige opnieuw kijken. Ik had wat kramp in mijn rug, maar dat stelde niet veel voor. Ze zette het pompje hoger en ging weer weg. Daarna merkte ik wel dat de weeën sterker werden, allemaal rugweeën. Ik was gaan staan om te lopen, want ik wilde bewegen. Maar toen de verloskundige weer terug kwam merkte ze op dat het veel te snel ging, de weeën zaten te kort op elkaar, dus zette ze het pompje weer lager.

Ondanks dat het pompje weer lager was gezet, namen de weeën niet af. Ze namen me over en ik was niet goed in staat om ze op te vangen. Ook voelde ik druk en wilde ik op de wc zitten. Ik ging zitten, maar er zat écht geen stop meer tussen de weeën. Het enige dat ik nog tegen mijn vriend kon uitbrengen was: ‘Wrijf op mijn rug, wrijf op mijn rug.’ Het was heel heftig, maar ik heb geen moment gedacht dat ik het te zwaar vond. Mijn vriend vertelde achteraf dat hij aan me zag dat dit niet nog zes uur moest gaan duren zo. We waren op dat moment nog maar twee uur bezig en een eerste bevalling duurt toch minstens acht uur, dachten we. Ik voelde vooral dat we dit echt als team aan het doen waren: heftig, maar te doen.

13:00 uur

Nog een half uur later kwam de verloskundige weer binnen. Ze zag me zitten en zei tegen haar collega: ‘Het lijkt wel of ze persdrang heeft.’ Ze had gelijk, dat voelde ik inderdaad en daarom zat ik op die wc. Ze wilden me van de wc af hebben, maar dat ging me echt niet lukken. Met drie man hebben ze me geholpen en naar het bed gebracht. ‘Ga maar op je rug liggen’, zeiden ze. Dat ging wilde ik absoluut niet, dus mocht ik op mijn zij.

13:20

De verloskundige voelde mijn ontsluiting en ik zat al op negen centimeter. Ze duwde nog een randje weg en toen kon ik gaan persen. Ze was me zo aan het coachen, dat ik helemaal uit mijn eigen gevoel raakte. Ik was meer met haar bezig, dan met mijn baby eruit krijgen. Zo moest ik mijn knieholten van haar vastpakken, haar vingers uit me duwen en drie keer per wee persen. Ik raakte zo afgeleid dat ik even keek hoe laat het was en aan mijn vriend vroeg of alles goed met hem ging.

De verloskundige merkte dat op en zei dat ik me echt even moest concentreren en moest voelen wat er in mijn lijf gebeurde. Op het moment dat ik heel duidelijk het hoofdje van mijn baby voelde zakken, voelde ik aan dat mijn kindje elk moment geboren kon worden. Helaas viel de CTG band steeds af, dus kozen we voor een elektrode op het hoofdje van de baby. Tijdens het persen zag de verloskundige dat mijn baby het niet meer zo leuk vond en ze haalde ze de gynaecoloog erbij. Die keek en zei tegen mij: ‘Dit ga jij gewoon zelf doen toch?’ Dat bevestigde ik en toen ging ze weer. En inderdaad, met de laatste wee voelde ik mijn baby heel diep zakken.

14:02 uur

Toen de verloskundige weer zei dat ik op mijn rug moest gaan liggen, want het hoofdje stond, had ik daar geen weerwoord op. Maar toen kwamen er geen weeën meer, want ik werd weer helemaal uit het moment gehaald. Ze masseerde mijn buik en ik riep: “‘Kom op met die wee!’ Direct kwam er een meteen was onze baby er, een jongetje.”

Hoe is het bevallen

“De periode nadat ik was ingeleid voelde als een 3,5 uur durende denderende trein. Ondanks dat ik werd ingeleid en alle ingrepen die zijn gedaan, met en zonder mijn toestemming, kijk ik toch heel positief terug op mijn bevalling. Dit komt omdat mijn vriend en ik voornamelijk alleen in de kamer waren en het echt als team hebben gedaan.

Ook had ik alle bewegingsvrijheid tijdens het opvangen van mijn weeën, dat vond ik heel fijn. Het was heel heftig en ging precies zoals ik het niet wilde, maar toch heb ik er een goede ervaring aan overgehouden. Ook de duur van de bevalling viel me heel erg mee, ik voelde zo’n opluchting toen ik hoorde dat ik op negen centimeter zat! Ik vind het mooi om te delen met anderen dat een ingeleide bevalling dus ook snel en mooi kan verlopen.

Wel zou ik tegen andere toekomstige moeders willen zeggen: hoe druk het ook is in het ziekenhuis, ook al word je ingeleid en wat ze ook van je vragen, het is jouw bevalling, jouw lichaam en jouw baby. Dus luister goed naar je gevoel, want je kan het maar een keer doen zoals jij wil.”

Bevallingsverhaal Lea: ‘Wat er gebeurde toen de placenta kwam, zullen we niet snel vergeten’