Lise Steegmans Persoonlijk 11 mrt 2022, 09:01

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal van Anne: ‘Toen ze vroegen of ik mijn dochter wilde vasthouden, zei ik nee’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Anne.

De statistieken

Moeder: Anne
Start bevalling: ingeleid
Zwangerschapsduur: 39 weken
Duur bevalling: 29 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: ruggenprik
Manier van bevallen: keizersnede
Bijzonderheden: te hoog gezette spinale ruggenprik
Gewicht kindje: xxxx gram
Hoeveelste kind: eerste

Hoe het begon

“Mijn zwangerschap verliep gewoon oké. Ik ben wel misselijk geweest, maar dat stelde niet zoveel voor. Wel had ik af en toe momenten dat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Omdat ik een traagwerkende schildklier heb, maakte ik me een beetje zorgen over de risico’s die daarbij horen, zoals bijvoorbeeld een postnatale depressie. Ik ben daarom naar de huisarts gegaan, die me doorverwees naar de pop-poli (psychische begeleiding rondom je zwangerschap red.) van het ziekenhuis. Daar stelde de psychiater me enigszins gerust. ‘Iedereen kan een postnatale depressie krijgen, ook al ben je nog geen dag in je leven depressief geweest. Het is heel goed dat je er alert op bent. Hoe sneller je er bij dit soort dingen bij bent, hoe makkelijker het is om er iets aan te doen.’

Bij 36 weken bleek bij een schattingsmeting dat de baby te groot kón zijn. Dat hoefde niet, het kon er ook tien procent naast zitten. Uiteindelijk werd daarom in week 39 besloten dat ik werd ingeleid. Dat ging overigens best grappig. Op een maandagavond werd ik gebeld: ‘We hebben vanavond plek voor u. Maar als het u beter uitkomt, kan het ook over twee dagen.’ Zo klonk het net alsof ik een afspraak bij de tandarts maakte.

20.07 uur

We kozen voor diezelfde avond. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik rustig ingeleid. Toen dacht ik nog dat ik gewoon kalm zou bevallen. Ook kreeg ik wee-opwekkers. Hoewel mijn ontsluiting, toen nog, volgens plan verliep, lag ik wel in een pijnlijk bed. Alle normale bedden waren bezet en ze hadden alleen nog maar een bevallingsbed over, met zo’n open stuk tussen knieën en voeten. Dat lag niet lekker en ik heb die nacht bijna niet geslapen.

08.00 uur (de volgende dag)

De volgende dag werden de wee-opwekkers opgevoerd en kwamen de weeën op gang. Ik kon rustig door de kamer lopen, totdat ik hevige rugweeën kreeg. Alles wat ik over de bevalling had gelezen, kon ik over boord gooien. Wát een pijn. En ik had pas drie centimeter ontsluiting. Hoe ging ik dit volhouden? Na een tijdje kon ik de weeën niet meer opvangen en vroeg ik om een ruggenprik.

Die kreeg ik gelukkig snel. En wat een wereld van verschil. Mijn man zei zelfs dat ik opeens weer de Anne werd die hij kende. Zelf weet ik het niet meer zo goed, maar blijkbaar kon ik toen weer grapjes maken.

Inmiddels was het einde middag. De ruggenprik werkte, de weeën werden opgevoerd, maar verder gebeurde er niet zo veel. Ik bleef hangen op vier centimeter ontsluiting.

21.37 uur

Uiteindelijk adviseerden de artsen me om voor een keizersnede te kiezen. Ik wilde het nog twee uur geven, want dan had ik er voor mijn gevoel echt alles aan gedaan. Die twee uur gingen voorbij… De vermoeidheid sloeg toe, de fysieke inspanning putte me uit… Ik kon niet meer. Snel vertrokken we naar de O.K.. Daar was ik vooral onder de indruk van ál die mensen in de kamer. Voor iedereen is er een back-up aanwezig, er waren wel tien mensen!

23.42 uur

Ik kreeg nog een ruggenprik, dit keer een spinale anesthesie, waarbij alles vanaf je buik naar onder wordt verdoofd. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik voelde al snel dat dit niet goed was gegaan. Ik voelde mijn armen niet meer en het leek net alsof ik out ging. Ik had steeds het gevoel alsof ik stikte en onder water naar adem moest happen. Dat gevoel bleef, terwijl de anesthesist zei dat er niets aan de hand was. ‘Ik mag niet in paniek raken,’ was het enige dat ik kon denken. Van de spanning heb ik mijn hele onderlip kapot gebeten, alles om maar niet weg te vallen.

Dat is het enige dat ik me nog herinner. Die operatie heb ik maar half meegekregen, ik was vooral bezig met niet-stikken. Ik herinner me vaag dat ze, voor mijn gevoel plotseling, vroegen of ik mijn dochter wilde vasthouden. ‘Nee nee, dat lukt niet’, heb ik blijkbaar geantwoord.

Mijn man kreeg onze dochter Hannah in zijn armen en werd in een aparte kamer gezet, terwijl ze mij gingen dichtnaaien. Ook voor hem was het een heftige situatie: hij zag dat ik panikeerde en dat het met mij niet goed ging, terwijl de artsen rustig bleven. Hij zat plots met Hannah alleen in een kamer, terwijl hij niet wist wat er met mij gebeurde. Op dat moment was hij bang dat ik het niet zou halen.

Hoe is het bevallen?

Eigenlijk voelde ik al in het ziekenhuis dat het niet goed ging. Steeds als ik bijna in slaap viel, schrok ik wakker. Maar toen de gynaecoloog de dag erna langskwam voor een controlegesprek bagatelliseerde ik alles: Hannah was gezond, ik was gezond, alles was oké. We mochten vrij snel naar huis en daar begonnen de echte paniekaanvallen. Ik durfde niet in slaap te vallen.

Op een gegeven moment was ik zo moe, dat ik niet eens meer mijn lepel kon vasthouden en alleen maar kon huilen. Overigens had ik geen nare gevoelens naar Hannah toe, wat veel mensen denken bij een postnatale depressie.

Hoewel ik een traagwerkende schildklier heb en me zorgen maakte over een depressie, durf ik toch ook wel te stellen dat die keizersnede een deel van de oorzaak is. Ik wist niets over een spinale anesthesie en dan is die prik ook nog eens verkeerd gezet. Daardoor kon ik niet slapen, in het ziekenhuis niet en thuis niet. Na een kleine week zonder slaap voelde ik aan alles dat het foute boel was en heb ik hulp gezocht. Alles bij elkaar opgeteld begon ik met een mega achterstand aan het leukste avontuur aan mijn leven: moeder zijn.

Uiteindelijk hebben mijn man en ik allebei EMDR-therapie gehad om de hele gebeurtenis te verwerken. Een jaar geleden lukte het me nog niet om dit verhaal te vertellen. Nu wil ik het juist vertellen omdat ik om me heen merk dat veel vrouwen denken dat een bevalling maakbaar is. Als je maar genoeg kaarsjes aansteekt en een opblaasbad hebt, dan moet het wel goed komen… Dat idee.. Alsof het dan allemaal vanzelf wel goed komt.

Bevallingsverhaal Marloes: ‘Het is precíes niet gegaan zoals ik wilde’