Laurien Bleeker Persoonlijk 12 okt 2024, 11:03

Leestijd: 5 minuten

Carina: ‘Hij zou na zijn geboorte komen te overlijden’

Deze week is het Baby Loss Awareness Week, de week waarin wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor babysterfte. Wij spraken met Carina (32) die zes jaar geleden haar zoon Yesse verloor tijdens de bevalling. Inmiddels hebben zij en haar vriend Ferdy twee dochters én is Carina zwanger van haar derde dochter.

“Ferdy en ik wilden heel graag een kindje, maar dat bleek niet te lukken. Uiteindelijk kregen we hulp vanuit het ziekenhuis door middel van hormonen. Toen raakte ik zwanger van een jongetje. Ik weet nog dat we de 20-wekenecho hadden en dat een vriendin zei dat dat toch altijd een spannend moment is. Zelf ervaarde ik dat op dat moment niet zo. We keken er juist naar uit, lekker lang kijken naar onze zoon.

Tijdens de 20-wekenecho sloeg de sfeer om

Met die instelling gingen we naar de afspraak, maar tijdens de echo sloeg de sfeer al snel om. De echoscopist bleef heel lang kijken naar het hartje van onze zoon. Ik lag al huilend in de stoel en riep dat we hem kwijt gingen raken. Zij kon niets zeggen, behalve dat er iets rondom het hartje zat dat er niet hoorde.

Met alle beelden op een stick werden we doorverwezen naar het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Pas een week later konden we daar terecht. De kindercardioloog kwam er meteen bij en die gaf aan heel veel te kunnen en vele hartjes te kunnen repareren, maar niet die van ons zoontje. Hij zou tijdens de bevalling of vlak daarna komen te overlijden.

Daarna voelde ik me zo machteloos. Ik bleef maar denken aan wat ik verkeerd had gedaan, had ik niet gezond gegeten, zit er iets in de familie? Ook had ik het gevoel dat het ons niet gegund was. Uiteindelijk bleek het echt pech te zijn. Een ‘bouwfout’, dat kan een keer voorkomen en het overkwam ons.

Zwangerschap voldragen of afbreken?

Dan kom je voor een keuze te staan: gaan we het kindje voldragen of breken we de zwangerschap af? We waren al papa en mama en we voelden die verantwoordelijkheid. We kozen voor hem en besloten de zwangerschap te beëindigen. Om hem 40 weken te dragen, terwijl je weet dat je hem dan alsnog verliest, dat wilden we niet.

Ook voor mezelf wilde ik de zwangerschap niet doorzetten. Mensen konden al zien dat ik zwanger was, die gaan je dan feliciteren. Wat moet je dan zeggen? Bedankt, maar we moeten hem daarna meteen laten gaan? De keuze was hoe dan ook hartverscheurend.

Bij 22 weken en 1 dag is de bevalling in het ziekenhuis opgewekt. In de ochtend voelde ik hem nog schoppen, maar ‘s avonds nadat hij geboren was, leefde hij al niet meer. Dat voelde erg dubbel. Uiteindelijk bleek hij tijdens de geboorte overleden te zijn. Omdat we al wisten dat hij kwam te overlijden, hadden we al contact gehad met de uitvaartondernemer en ik wilde hem in eerste instantie niet mee naar huis nemen. Het leek me spannend en gek om iets in huis te hebben wat niet meer in leven is.

Ik wilde Yesse niet meer loslaten

Tot het moment van de geboorte van Yesse, toen wilde ik hem niet meer loslaten. Hij was van mij en moest en zou bij me blijven, in plaats van meegenomen worden door de uitvaartondernemer. In het UMCG was de watermethode toen net nieuw. We legden Yesse in het water en daar nam hij de houding aan zoals hij altijd in mijn buik lag. Ook kreeg hij zijn mooie kleur weer terug. Hij was zo mooi, alles was er al: haartjes en nageltjes, alleen had hij nog moeten groeien. Je zag helemaal niets aan de buitenkant, het was puur zijn hartje dat niet goed was.

Dit proces heeft ons heel erg geholpen met afscheid nemen. Ook konden we nu voor hem zorgen, zoals je ook doet wanneer je een baby hebt gekregen die wel leeft. Zo kon Ferdy twee keer per dag het bakje met water verschonen. Dat gevoel dat je toch nog iets voor Yesse kon doen, was heel fijn.

Daarna was hij een week lang thuis. We nodigden familie en vrienden uit om langs te komen, om hem te laten zien, trots als we waren. Zo kon iedereen hem leren kennen, zien dat hij er echt was. Dat helpt voor nu ook nog heel erg, want mensen hebben het nog steeds over hem. Het is fijn dat mensen van zijn bestaan weten. Niet alleen van onze verhalen, maar sommigen hebben hem zelfs vastgehouden.

Baby Loss Awareness Week: ‘Ik denk elke dag aan Yesse’

Ze zeggen wel eens ‘noem mijn naam en ik besta’, dat willen wij ook uitdragen. We noemen zijn naam nog, ook tegen onze dochters. Bijvoorbeeld wanneer een van hen zijn knuffeltje pakt. Dan vertel ik dat het de knuffel is van Yesse, van haar grote broer. Of als ze naar mijn ring vragen, daar zit as in van Yesse, dan leg ik dat uit. Mijn vriend en ik liggen hierin op een lijn. Dat was na de uitslag van de echo al zo en nog steeds. We bespreken alles en stoppen niets weg. Dat heeft absoluut geholpen met rouwen en het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.

Ook vind ik het belangrijk om over Yesse te vertellen, zodat anderen weten dat ze niet alleen zijn. Het is een rollercoaster voor ouders die in een soortgelijke situatie zitten. Het is niet niks. Situaties met een rauw randje blijven ook na zes jaar nog voorbij komen. Ons neefje is bijvoorbeeld even oud als Yesse en ook hij heeft twee zusjes. Dat is soms lastig om te zien.

Of er spoken gedachtes door mijn hoofd, dat ik het heel leuk voor mijn vriend had gevonden als we een zoon hadden gehad. Maar dan denk ik ook weer: maar we hébben een zoon. Het is ook goed zo. Voor Yesse was dit het beste, we waren hem hoe dan ook verloren. Echt rouwen doe ik niet meer, maar rauwe momenten zijn er nog steeds en die zullen ook altijd blijven. Ik denk elke dag aan Yesse.”

Lees hier ook het verhaal van Cas, die veel te vroeg geboren werd en later overleed.

Familie Blom staat in Een Huis Vol stil bij overleden dochter Miriam (6): ‘Ze was mijn speelmaatje’