Julia van Buuren Persoonlijk 11 dec 2023, 12:31

Leestijd: 7 minuten

De baby van Jo-Anne was dysmatuur: ‘Telkens dacht ik: leeft ze nog wel?’

Jo-Anne raakte zwanger van haar vriend, maar had een moeizame zwangerschap. Daar bovenop kwam nog eens angst en onzekerheid, haar baby bleek namelijk dysmatuur te zijn.

“Ik was bijna een jaar samen met mijn vriend toen ik zwanger raakte. We hadden onze kinderwens al eens besproken, maar vonden het nog te vroeg. Ik slikte dus gewoon de pil en had niet gepland om zwanger te raken.

Aan het idee wennen

Ineens voelde ik me apart en had ik krampen alsof ik ongesteld moest worden. Ik deed voor de zekerheid toch maar een test. De uitslag zorgde ervoor dat mijn vriend onder de lakens dook en geen woord meer uit kon brengen. Het was erg schrikken voor ons beiden en we moesten een paar weken bijkomen om helemaal aan het idee te wennen.

De dag dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, zouden we naar de dierentuin gaan. De schrik mocht de pret niet bedrukken dus we gingen alsnog.

Daar liepen we dan tussen alle kinderen. We zagen steeds meer voor ons dat wij daar straks ook met een kleintje zouden lopen. We konden er gelukkig goed over praten en we raakten steeds meer relaxed onder de omstandigheden.

Goede echo’s

Tijdens de eerste afspraak bij de verloskundige bleek dat ik vijf weken zwanger was. Ik vond het heel fijn om een echo te zien. Het was een bevestiging dat het echt was en geen sprookje. We waren inmiddels twee weken verder en erg blij met onze zwangerschap. Alles zag er goed uit en mijn uitgerekende datum was begin december.

Ook bij de twaalf en vijftien weken had ik een echo. Deze verliepen beide goed en bij de vijftien weken wisten we het geslacht. Het was een meisje, diezelfde avond nog bedachten we de naam.

Misselijk en overgeven

Ze zeggen dat de eerste drie maanden van een zwangerschap het zwaarste zijn, maar bij mij hield dit negen maanden aan. Ik was constant misselijk en kon niet stoppen met overgeven. Ik werkte in de horeca maar moest me om de haverklap ziek melden, omdat het werk te zwaar was geworden. Ik zat veel thuis en mocht maar weinig doen. Ondanks dat ik me slecht voelde, probeerde ik te genieten van de kleine dingen. Zo genoot ik van de echo’s, elke keer als ik mijn baby weer mocht zien voelde ik me gelukkig.

Te klein

Bij de twintig weken echo veranderde het positieve gevoel. Het bleek namelijk dat onze baby wat kleiner was en ze wilden het extra laten checken. Diezelfde dag werden wij nog gebeld voor een nieuwe meting. Deze vond een paar dagen later plaats. De verloskundige zei al snel dat de baby veel te klein was en we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis, aangezien ze daar meer gespecialiseerd zijn.

Ineens was er paniek. Wij zagen dit totaal niet aankomen, alles ging tot dusver zo goed. Gelukkig mochten we diezelfde dag nog naar het ziekenhuis. Bij de meting bleek dat onze baby helemaal onderaan de groeicurve zat qua gewicht. Ze wilden haar beter in de gaten houden en vanaf dat moment moesten wij elke twee weken naar het ziekenhuis voor een groei- en hartslagmeting.

Vanaf dat ik dertig weken zwanger was, moesten we elke week naar het ziekenhuis. De ene week lag de focus op de hartslag en de andere week op de groei. Elke week kregen wij de groei te zien aan de hand van een grafiek en gingen de artsen met ons in gesprek over de voortgang. En elke week was ik weer zenuwachtig voor de afspraak en bang dat ze slecht nieuws voor ons hadden.

Angstig

Het was een spannende tijd. Ik was angstig en vroeg me constant af of het wel goed ging met mijn baby. Eén keer was ik heel ziek en moest ik veel overgeven. Ik voelde minder beweging en ik was gelijk bang dat het niet goed ging met de baby. Leeft ze nog wel? Dacht ik dan weer in paniek. Ze hadden mij in het ziekenhuis namelijk verteld dat het bij mij een extra risico was als ik minder beweging zou voelen. Ik was me bewust van alles wat ik deed. Mijn vriend zat ook vol spanning en voelde zich machteloos. Hij zag dat ik continu ziek was en maakte zich zorgen om mij en de baby.

Inleiden

De baby bleef gelukkig in een stijgende lijn groeien tot 36 weken. Toen groeide ze minder hard en werd het erg spannend, om die reden moest ik een afspraak maken om ingeleid te worden bij 37 weken. Vanaf de inleiding lag ik constant aan een monitor en hoorde ik de hartslag van mijn baby. Dit maakte me zenuwachtig, want bij ieder geluid was ik bang dat het niet goed ging. Al die apparaten om mij heen vond ik imponerend.

De bevalling duurde lang, ik kreeg woensdagavond een ballonnetje en vrijdagavond is ze geboren.
Omdat ik niet kon slapen in het ziekenhuis kreeg ik een slaappil, maar daar werd ik zo misselijk van dat ik ziek werd en alsnog de twee dagen voor de bevalling amper heb geslapen. Toch heb ik uiteindelijk de kracht gevonden om mijn dochter op de wereld te zetten.

Het moment dat ze werd geboren vond ik magisch, tegelijkertijd was ik stomverbaasd dat ze uit mij kwam. Ook al had ik haar de hele zwangerschap gedragen, het voelde onwerkelijk. Ik had niet eens door dat de placenta eruit kwam, zo verwonderd was ik met mijn mooie baby in mijn armen.

Dysmatuur

Gelukkig had ik niet door wat er achter de schermen plaatsvond. Er stond namelijk een heel team klaar voor Ivy, mijn baby. Ze verwachtte dat mijn baby nog kleiner zou zijn en dat was gevaarlijk. De voorspelling was dat ze bij 37 weken 1850 gram zou wegen, dit bleek uiteindelijk 2150 gram te zijn. Ondanks dat Ivy dysmatuur was, oftewel geboren met een te laag geboortegewicht, deed ze het erg goed. Ze kon goed drinken, ademen en huilde. Haar zenuwstelsel was alleen nog niet volledig ontwikkeld, maar dat had te maken met dat ze iets te vroeg was geboren.

We moesten in het ziekenhuis blijven en Ivy lag in de couveuse omdat ze zichzelf nog niet goed warm kon houden. Ook kreeg ze sondevoeding, zodat we zeker wisten dat ze genoeg voeding binnenkreeg. Omdat ze de voeding er telkens uittrok, ging ik verder met borstvoeding geven en dat ging prima. Haar tempratuur werd tussendoor gemeten, en toen dat beter ging werd ze verplaatst naar en warmtematras. Dat was uiteindelijk niet meer nodig en vervolgens mochten we met zijn drieeën naar huis.

Laten bezinken

Er waren van tevoren zoveel zorgen over Ivy, dat iedereen na haar geboorte verbaasd was over hoe goed het ging en hoe erg ze al een sterk karakter had.

Ik moest zelf alles laten landen wat we hadden meegemaakt. Er waren namelijk zoveel doemscenario’s verteld dat ik ergens niet kon geloven dat het echt goed ging. Ook vond ik het spannend om haar mee naar huis te nemen, stel dat het toch mis zou gaan? Er is wat tijd overheen gegaan om het te laten bezinken. Al met al was het vooral een geruststelling dat ik met eigen ogen kon zien dat het goed ging met haar.

Pacenta te klein

Achteraf bleek dat de placenta te klein was. In het begin van de zwangerschap is deze niet goed gegroeid. Wat daar de oorzaak van is weten ze niet. Het kan genetisch bepaald zijn, ik was zelf ook een kleine baby, of het feit dat ik zo ziek was kan ook een rol hebben gespeeld.

Als ik ooit weer zwanger wil raken, is het zeker een extra zorg. Dan moet ik in het begin pillen slikken zodat de placenta goed genoeg groeit. Dit zou ik zeker doen, alles om te voorkomen dat ik dit niet nog een keer meemaak.”

Eline kreeg te horen: ‘Het hoofdje van jullie baby is veel te klein voor deze termijn’