Lisa van den Akker Relatie 18 jul 2020, 07:53

Leestijd: 5 minuten

Anonieme vader: ‘Waarom ik mijn perfecte gezin verliet voor een 10 jaar jongere vrouw’

Hoe haalt een man het in zijn hoofd een geweldige vrouw en een mooi gezin achter te laten voor een tien jaar jongere vriendin? Is dat een midlifecrisis? Volgens deze vader, die anoniem wil blijven, is dat niet het geval. Hier doet hij zijn verhaal.l.

‘Op papier zag mijn leven er ogenschijnlijk perfect uit. Een lieve vrouw, twee geweldige kinderen, een groot huis in een fijne buurt en een goede baan. Maar ik was binnen mijn huwelijk niet gelukkig. Ik verliet mijn vrouw en liet alle veiligheid van de vinexwijk achter me voor iemand die tien jaar jonger is dan ik.

Een gelukkig stel

Dit triggert misschien meteen de gedachte dat alle mannen vreemdgaan en je ze niet kunt vertrouwen, maar dat is niet mijn verhaal. Ik was nog nooit vreemdgegaan, was altijd een loyaal iemand. Maar ik zie het punt niet van bij iemand zijn aan we je niet helemaal toegewijd bent. Toen ik mijn vrouw trouwde, was ik dolgelukkig. Ze is oprecht, aantrekkelijk, lacht veel en heeft een goed gevoel voor humor. We waren een gelukkig stel. Vrienden waren jaloers op onze relatie.

Wat er veranderde? Zo cliché als het is: kinderen veranderden alles. Niet meteen, het ging langzaam. Mijn ex-vrouw is geweldig met kinderen. Zo geduldig, zo lief. Al die liefde en toewijding voor onze kinderen betekende echter dat er niet veel liefde meer over was voor mij en we uit elkaar dreven.

Tien jaar jonger

Leven met twee kleine kinderen is vermoeiend en ze eisen enorm veel van je. Als onze kinderen wonder boven wonder overdag tegelijkertijd sliepen en we een klein beetje vrije tijd over hadden, gebruikten we die tijd niet om echt met elkaar te praten of voor intimiteit. In plaats van te genieten van die momenten samen, gebruikte mijn vrouw die tijd om alvast groenten te pureren en in te vriezen, voor het geval dat. Samen een weekend weg was ondenkbaar omdat de kinderen volgens haar hun moeder niet twee nachtjes konden missen.

Op mijn werk kwam er een meisje naast me zitten. Ze was tien jaar jonger was dan ik. Op dat moment had ik er nog nooit over gedacht mijn vrouw te verlaten. Ik dacht altijd dat als onze kinderen ouder zouden zijn, we elkaar weer zouden vinden. Ik had veel redenen om te denken dat het wel goed zou komen met ons huwelijk. Maar dat kwam het niet.

Vertrouwensband

Het meisje naast wie ik op werk zat was extreem oprecht, puur en sympathiek (en ja, ook mooi). Als ik single was geweest, had ik waarschijnlijk wanhopig geprobeerd indruk op haar te maken. Dat deed ik niet. Ik was mezelf. En toch hadden we een klik. Niet meteen in romantisch opzicht, maar als vrienden. We ontwikkelden een diepe vertrouwensband. Ze vertelde mij persoonlijke dingen en ik deed dat op mijn beurt ook. Na anderhalf jaar vriendschap veranderde er iets in me en boem: ik werd verliefd. Voeg daar een werkuitje en alcohol aan toe en binnen de kortste keren waren we samen.

Dit meisje gaf me de emotionele connectie waar ik zo naar hunkerde. Dat gevoel een diepe verbintenis met iemand te hebben. We deden dingen die ik in jaren niet meer gedaan had. We bleven de hele nacht op om te praten, lagen de hele dag in bed om onze gedachtes en levensgebeurtenissen te delen. Voor haar was het genoeg om gewoon samen met mij te zijn. Dat had ik bij mijn vrouw al niet meer gevoeld sinds ons eerste kind was geboren. De connectie tussen ons gaf me een compleet gevoel en als ik aan haar dacht, voelde ik mijn hele lichaam van binnen warm worden. Je begrepen voelen is een sterke menselijke behoefte en dat vond ik niet meer bij mijn vrouw.

Emotionele behoeftes

Helaas was de relatie met dit meisje niet voor eeuwig. Ze kampte met veel angsten en het is heel moeilijk om een relatie te hebben met iemand als dat erbij komt kijken. Als ik vanaf het begin had geweten dat het angst was en wat die angst precies inhoudt, waren we nog samen geweest. In plaats daarvan probeerde ik de strijd aan te gaan met haar zorgen, terwijl ik gaandeweg het vertrouwen verloor.

Waarom ik dit verhaal vertel? Om een paar redenen. Ten eerste: de reden dat ik mijn vrouw verliet is omdat ik de emotionele band miste die zij me niet kon geven. Het had niks te maken met lust of een midlifecrisis.

Dus wil ik zeggen tegen alle vrouwen: jullie mannen hebben emotionele behoeftes. Ik weet dat er enorm veel druk ligt op moeders en vrouwen en dat wil ik absoluut niet onderschatten. De statistieken omtrent mentale gezondheid van mannen tussen de 30 en 40 zijn echter vreselijk en dat is omdat veel van hen zich eenzaam en geïsoleerd voelen. Er zijn zoveel geweldige moeders, maar vraag jezelf af: moet je echt altijd iedere behoefte van je kind tegemoet komen of kun je ook een beetje quality time doorbrengen met je man, in het nu leven en je even afsluiten van alle logisitiek rondom de kinderen? Mijn ervaring is dat mijn vrouw zich zo focuste op de kinderen dat ze niet meer bezig was met een harmonieuze gezinsdynamiek.

Verantwoordelijkheid

Mijn verhaal is misschien eng of confronterend voor veel vrouwen, maar het is de reden waarom mijn huwelijk eindigde. Ik neem ook mijn verantwoordelijkheid, maar ik heb veel pogingen gedaan om ons huwelijk te redden.

Dus alsjeblieft, probeer emotioneel te levelen met je vrouw. Veel mannen vinden het moeilijk om over hun gevoelens te praten, maar sta erop. Wees desnoods de eerste die zich kwetsbaar opstelt. We willen ons begrepen voelen, we hebben die connectie nodig.’

Lees ook:

Man-oniem: ‘Mijn vriendin is zó onzeker, ik word er radeloos van’