Lisa van den Akker Persoonlijk 19 apr 2021, 09:00

Leestijd: 4 minuten

Anoniem: ‘Ik heb stiekem een hekel aan mijn stiefdochters.’

Wat als je verliefd wordt op iemand die al kinderen heeft? Dan krijg je die kinderen er natuurlijk automatisch bij, zelfs als je daar helemaal geen behoefte aan hebt. In sommige gevallen pakt het goed uit en vormen jullie een fijn nieuw gezin, maar in andere gevallen is het een drama. Zo ook bij deze stiefmoeder die het niet kan vinden met haar stiefdochters.

‘Drie jaar geleden leerde ik Jos kennen tijdens een festival. Na wat drankjes en dansjes wisselde we nummers uit. Oke, hij was een paar jaar ouder dan ik. Maar iemand die nog staat de feesten op een festival is geen saaie oude vent vond ik. Dat is ook niet zo. Jos was toen vijfendertig en ik negenentwintig, maar van dat leeftijdsverschil merkte we weinig. We werkten allebei fulltime en hielden er doordeweeks een rustig leven op na.

Co-ouderschap

Het enige verschil was dat Jos’ zijn leven om de week wat minder rustig was. Dan kwamen namelijk zijn twee dochters bij hem wonen. Zijn ex en hij hadden een co-ouderschap en de meiden sliepen dus de ene week bij hem en de andere week bij haar.

Toen Jos me vertelde over zijn dochters moest ik wel even slikken, ik was zelf nog helemaal niet toe aan kinderen, en wat het nog wel spannender maakte was dat zijn dochters toen al tien en twaalf waren. Jos en zijn ex waren dus vroeg aan kinderen begonnen.

9x de grootste fouten die je als stiefouder kunt maken

Het eerste half jaar dat we samen waren zag ik de meiden niet. Ik kwam alleen bij Jos als zij bij hun moeder waren, omdat we eerst wilde uitzoeken of onze relatie wel echt serieus was. In die periode verdrong ik zelf eigenlijk het feit dat hij twee dochters (en ik twee stiefdochters) had. Ik zag ze nooit, dus het was alsof ze niet bestonden. Jos en ik genoten gewoon van elkaar.

Eerste kennismaking met de stiefdochters

Maar na een half jaar vond Jos het toch tijd worden dat we kennis zouden maken. Ik stond niet te springen, ik ben nu eenmaal niet goed met kinderen, maar dat kon ik Jos natuurlijk niet laten merken. Tegen hem zei ik dat ik niet kon wachten ze te ontmoeten. En zo geschiedde. Een week later zaten we met zijn vieren aan de eettafel voor een kennismakingsdiner.

Zijn dochters, toen dus tien en twaalf, waren al echte (pre)pubers. En ze maakten het me niet heel gemakkelijk. Ze keken me nauwelijks aan, gaven alleen antwoord met ja en nee, en zaten de rest van de avond boven. Jos zei dat het wel beter zou gaan, en dat ze gewoon moesten wennen aan een nieuwe vrouw in huis.

Een band vormen

Dat begreep ik natuurlijk, maar onzeker maakte het me wel. Vanaf dat moment zag ik ze een paar keer per maand. Ik probeerde van alles om een band met ze op te bouwen. Een meidenavond met nagellak en een romcom, een middagje shoppen en ze helpen met huiswerk. Maar veel beter werd het niet. De jongste werd wel wat toegankelijker, maar de oudste, die echt aan het puberen was, moest niets van me hebben. Regelmatig zei ze dat ze het alleen deed omdat het van haar vader moest.

Anoniem: ‘Als ik naar mijn zoon kijk dan blijf ik mijn man zien, en momenteel is me dat teveel..’

Het gedrag van de oudste had zijn weerslag op de jongste en wat ik ook probeerde, een band met ze krijgen lukte gewoon niet. En ik merkte dat ik na verloop van tijd ook steeds minder zin had om het te proberen. Inmiddels zijn we drie jaar verder. De puberteit is nog steeds in volle gang en in plaats van beter is het alleen maar erger geworden.

Niet samenwonen

‘Je bent mijn moeder niet.’en ‘Dit is niet jouw huis.’ zijn dingen die ik regelmatig hoor. Jos heeft me al een paar keer gevraagd om bij hem in te trekken, maar dat hou ik nog steeds af. Ik vind het fijn om af en toe naar mijn eigen huis te kunnen als zijn dochters er zijn. Al weet hij niet dat zij de reden zijn dat ik niet wil samenwonen. Want hoe kan ik tegen hem zeggen dat ik eigenlijk een hekel heb gekregen aan mijn stiefdochters? Dat lijkt me onmogelijk.’

Dit artikel verscheen eerder op J/M ouders.

Anoniem: ‘Ik ontdekte dat mijn man een kind heeft in het buitenland.’