Ruth Oei-Abraham Relatie 6 jun 2020, 07:24

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Mijn jaloezie jegens mijn zus gaat ten koste van onze relatie’

‘Ik denk dat het altijd al meespeelde, die onderhuidse jaloezie. Elk kind kijkt of zijn broer of zus niet toevallig een groter stuk taart krijgt of net drie druppels meer Fanta in zijn glas. Maar over de jaren heen merk ik dat mijn jaloezie ten opzichte van mijn zus mij parten is gaan spelen. Erger nog, het gaat ten koste van onze relatie.’

‘Ik ga niet de geijkte statements maken, zoals ‘mijn ouders trokken haar voor’ of ‘ze was in alles beter’, want dat was simpelweg niet het geval. Het enige dat me van kleins af aan al opviel, was dat alles haar gemakkelijk afging. Niets kostte haar veel moeite en ze leek ook weinig tegenslagen te hebben. Dat gunde ik haar oprecht, en nog steeds. Maar stiekem gun ik mijzelf dat ook.’

Mijn jaloezie ten opzichte van mijn enige zus gaat ten koste van onze band

‘Sanne is vier jaar ouder dan ik en buiten elkaar hebben we verder geen andere broers of zussen. We zijn opgegroeid in het Noord-Hollandse Hoofddorp en woonden daar met onze ouders, die nog steeds samen zijn. Mijn zus is op haar achttiende naar Amsterdam verhuisd voor haar studie, ik ben altijd in Hoofddorp blijven wonen, zowel tijdens als na mijn studie.’

‘Inmiddels zijn we jaren verder: ik ben 34, heb een leuke vriend, een leuk sociaal leven en werk als tandartsassistente. Sanne is 38, woont nog steeds in Amsterdam met haar man en drie kinderen – twee jongetjes van acht en een dochtertje van drie. Misschien dat de alerte lezer al doorheeft waar mijn jaloezie op is gebaseerd. Beter gezegd, op wíe.’

Het gaat niet om gunnen of misgunnen, het is dat jaloerse stemmetje in mijn hoofd dat opspeelt

‘Inderdaad, mijn vriend en ik proberen al jaren om zwanger te worden (het maakt me verdrietig als ik bedenk hoélang we al bezig zijn) en bij mijn zus kostte het zwanger worden geen enkele moeite. Ook haar zwangerschappen zelf verliepen moeiteloos en ik kan niet anders zeggen dan dat alledrie haar kindjes echte schatjes zijn. Nogmaals, ik gun het haar écht, maar mijn wens om óók moeder te worden zorgt ervoor dat mijn ‘gunnen’ langzaam omslaat in jaloezie. Dat haat ik aan mezelf, maar ik handel er -onbewust- wel naar.’

‘Ik ontwijk contact, reageer minder of kortaf op haar appjes, laat staan dat ik even langsga voor een kopje koffie en dan geconfronteerd wordt met mijn schattige neefjes en nichtje. Ze heeft me een paar keer gevraagd of er iets was en hoewel ze weet wat er speelt, ligt de schuld niet bij haar dus wil ik het ook niet teveel benadrukken. Zij kan er toch ook niets aandoen dat zij ze er zo ‘in- en uitfloept’ en ik na jaren proberen en de bijkomende medische mallemolen nog nooit twee roze streepjes op een test heb mogen zien?’

Soms voel ik me simpelweg ‘minder gezien’

‘Onze goede zussenrelatie komt steeds meer onder druk te staan, de eerste gedoetjes hebben zich al voorgedaan. Ik vind namelijk ook wel dat zowel Sanne als mijn ouders zich íets meer mogen inleven in mijn situatie. Kerst, Sinterklaas, verjaardagen: natuurlijk hoeft niet alle aandacht naar mij en mijn vriend te gaan, maar zodra mijn zus en ‘de kleinkinderen’ binnenkomen, dan zijn wij vergeten. En dat, in combinatie met mijn onbeantwoorde kinderwens en mijn toenemende jaloezie, steekt.’

‘Ik hoop zo dat dit probleem zich vanzelf oplost. Dat ik over een tijdje óók eindelijk die twee gewenste roze streepjes mag zien. En de allereerste die ik dan bel, is Sanne.’

Meer persoonlijke verhalen lezen?