Redactie Persoonlijk 3 jan 2020, 09:47

Leestijd: 4 minuten

Anoniem: ‘Een open brief aan de vrouw die mijn 13-jarig huwelijk probeerde te saboteren’

Soms heb je genoeg aan je eigen zorgen dat je even vergeet om er ook nog voor een ander te zijn. Het overkwam deze vrouw. Voor de kinderen zorgen was de prioriteit voor haar en haar man, er kwamen wat deukjes in het huwelijk en toen ze ook nog eens ziek werd, werd het te veel. Meerdere ziekenhuisbezoeken en het bieden van onvoorwaardelijke steun werd voor haar man te veel: het ‘duwde’ hem steeds verder weg.

Ze besluit een open brief te schrijven aan de vrouw die haar 13-jarig huwelijk probeerde te saboteren:

Open brief aan de andere vrouw

Al jaren liep het huwelijk van mijn man en mij niet lekker. Het opvoeden van onze kinderen was onze prioriteit, we verloren langzamerhand wie we beide als individu waren, naast het ouders zijn. Toen ik ook nog eens ziek werd, maakte dat het niet beter. Meerdere ziekenhuisbezoekjes, het bieden van onwrikbare steun én mijn onzekerheden duwden mijn man langzaam weg.

Ik denk dat ik niet inzag hoe een man mij nog steeds aantrekkelijk kon vinden met afschuwelijke littekens en allerlei angstige gedachtes. Hij stond naast me, hij was de eerste persoon die ik zag toen ik uit elke operatie kwam, maar ik had een muur tussen ons geplaatst en het was heel moeilijk voor hem om die te doorbreken.

De manier waarop jouw affaire met hem begon was zo cliché. Naast meer dan 40 uur per week werken, was ik ook nog eens uitgeput, boos en verdrietig over mijn omstandigheden.

Op een voetstuk geplaatst

Het was vakantie en hij zorgde voor de kids. Hij voelde zich alleen en buitengesloten. Jij vertelde hem allemaal woorden die een man wil horen als zijn vrouw te moe is, of te afwezig is in het huwelijk om die woorden te kunnen zeggen. Je hebt hem op een voetstuk geplaatst, het voetstuk waar ik hem langzaam vanaf sleurde. Hij vertelde je dat zijn huwelijk aan het falen was, hij hield van zijn kinderen en ook van mij, maar hij dacht niet dat hij nog verliefd op me was. Jij vertelde hem hoe geweldig hij was, je begreep alles en vertelde hem dat als hij jou de kans zou geven, het allemaal zoveel beter zou worden.

Ik weet wanneer je voor het eerst met hem ging afspreken. Hoewel ik uitgeput was, was ik niet blind. Ik zag hoe zijn houding veranderde, hoe hij een nieuw soort zelfvertrouwen kreeg. Ik confronteerde hem er wel mee, maar hij zei dat je een gewone vriendin was, iemand met wie hij makkelijk kon praten. Onze dochters waren vrienden en ik was zo stom om te geloven dat hij niks in je zag: je was gewoon iemand anders waar hij zich voor open kon stellen.

De daaropvolgende maanden hebben hij en ik veel ruzies gehad. Heel veel. Ik beschuldigde hem ervan dat hij constant bij je was. Ik heb zelfs jou een paar keer geconfronteerd, maar je keek me recht in mijn ogen aan en vertelde me dat er niets aan de hand was. Ik wist wel beter.

Op een dag kwam hij thuis en vertelde me dat hij niet meer kon, hij was niet langer verliefd op me. De man waar ik 13 jaar van mijn leven mee door had gebracht, waarmee ik een gezin heb grootgebracht en waarmee ik mijn ziekte mee heb overwinnen: hij wilde het allemaal weggooien.

Ik wil je bedanken

Die dag heb ik zo veel gehuild, ik heb hem vaak gevraagd of hij het alsjeblieft nog een kans wilde geven. Hij besloot dat hij niet direct uit huis wilde gaan, maar per dag wilde kijken hoe het zou gaan. Ik trok me steeds verder terug. Ik vroeg niet meer naar zijn dag, hield hem niet meer tegen om bij jou te zijn, ik liet hem eigenlijk juist zien dat ik hem niet nodig had. Niemand wil gezien worden als ‘overbodig’. Hij kreeg het gevoel dat ik het had opgegeven en dat ik klaar was om verder te gaan, zonder hem.

Je hebt een fout gemaakt, en daar ben ik je ontzettend dankbaar voor. Bijna had je mijn huwelijk verpest, maar je werd uiteindelijk alleen maar hetgeen waar hij aan probeerde te ontsnappen. Jij stuurde hem constant berichten, smeekte hem om je weer op te komen zoeken. Het overweldigde hem.

Je hebt ons huwelijk gered. Wij zijn sterker geworden, we hebben onszelf en elkaar weer gevonden. Je hebt me een kracht en een stem gegeven die ik al heel lang niet meer had. Het was niet makkelijk, maar we gaan vooruit. Terwijl ik ergens ook medelijden met je heb, wil ik je bedanken. Hij en ik hebben elkaar weer gevonden en zijn sterker dan ooit, en wie weet was dat zonder jou nooit gebeurd.

Lees ook:

• Verliefd op een ander? Dit is wat het over je relatie zegt volgens een psychologe
• Nóg gelukkiger worden met je partner? Deze 4 dingen dragen daar aan bij
• 7 vragen die je aan jezelf moet stellen als je twijfelt aan je relatie