Laurien Bleeker Persoonlijk 22 jan 2023, 10:42

Leestijd: 6 minuten

Annette (39) emigreerde met haar gezin naar Noorwegen: ‘Ze kunnen hier veilig buitenspelen’

Annette emigreerde in juli 2021 met haar vriend Thaddeus, dochters Pippa en Jools en zoontje Sol naar Noorwegen. Een land waar ze niet eerder geweest was. Op zoek naar een nieuw avontuur met veel leerzame momenten: “Je kunt ons in elk land wel neerzetten en dan zijn we net zo gelukkig als hier”, vertelt ze aan onze grote zus J/M Ouders.

Annette (39): “Mijn vriend en ik houden van reizen en mét kinderen vinden we dat eigenlijk nog leuker. Je doet rustiger aan, je komt op andere plekken en je ziet de wereld door hun ogen. We maakten in 2017 en 2018 dan ook een geweldige wereldreis van veertien maanden met onze twee dochters. En die reis voelen we nog steeds in ons hart.

Toen we weer terug in Nederland waren en vrienden ons kwamen vertellen dat ze op een internationale school gingen werken Thailand, ging ons vlammetje ook (weer) branden. Vervolgens zijn we gewoon gaan zoeken naar banen op scholen: van Zuid-Afrika tot Bali. Uiteindelijk kwam Noorwegen op ons pad.

Emigreren zonder huis of auto

Ik werd aangenomen op een internationale school in de omgeving van Bergen waar mijn vriend gestudeerd heeft. Omdat we de omgeving waar we zouden gaan wonen eerst wilden voelen en zien, hebben we in het begin zes weken in een hotel gewoond. Vanuit daar kochten we een huis en twee auto’s. Erop terugkijkend was het eigenlijk een gekke situatie: met z’n vijven in een hotelkamer wonen. Maar toen was het gewoon zo en het was juist een heel mooie periode. Je kunt ultiem je mindset trainen wanneer je zo’n tijd zo op elkaar zit. Natuurlijk spraken we ook nog geen Noors. De kinderen leerden dat best snel, vooral Sol. Hij is nu drie en spreekt vloeiend Noors, Engels en Nederlands.

Slecht weer bestaat hier niet

Wonen in Noorwegen is prachtig: voor je mentale gezondheid kan ik het iedereen aanraden. De fjorden en hoge bergen, de waterval naast ons huis en een enorme tuin vlakbij het bos: dat is net een droom. De kinderen kunnen hier veilig buitenspelen en bovenop de berg waar we wonen staat een huisje dat dag en nacht open is. Daar ligt brandhout en lucifers en er staan boeken. Iedereen mag er gebruik van maken en iedereen laat het schoon en netjes achter. Dat vertrouwen in anderen en elkaar helpen is hier heel groot. Het is uniek wonen hier, maar eigenlijk kan je ons in elk land wel neerzetten en dan zijn we net zo gelukkig als hier. We houden allemaal van het avontuur en vinden het leuk om te leren over andere landen, culturen en de cultuur van taal.

In Noorwegen starten kinderen pas met school als ze zes jaar zijn. Daarvoor gaan ze naar de opvang waar de kinderen vaak de hele dag buiten zijn, wat voor weer het ook is. Sowieso klaagt in Noorwegen niemand over het weer. Slecht weer bestaat hier niet, slechte kleding wel. Dus met regen trek je een regenbroek en laarzen aan. Wat ook anders is dan in Nederland is dat kinderen uit hetzelfde geboortejaar bij elkaar in de klas zitten. Er zijn geen niveaus van leren, dat mag hier niet eens. Je kan dus ook niet blijven zitten of een klas overslaan. Er heerst een enorme groeimindset hier: niemand mag het gevoel hebben beter of slechter te zijn dan een ander.

We leven volgens een groeimindset

Wij leven ook volgens die mindset. Gewoon doen en niet te veel nadenken over dingen, maar juist de focus leggen op wat wel goed kan gaan en wat je ergens van kan leren.Misgaan, daar geloof ik niet zo in. Behalve als het onveilig is. Elke situatie is een mogelijkheid om iets van te leren, om ergens anders naar te kijken en om er iets positiefs uit te halen. Ik hou ook niet van doelen stellen en van vooruit kijken of verwachtingen hebben. Dat haalt je alleen maar uit het moment waar je nu bent. Terwijl dat moment het meest waardevolle is wat er nu is. Op dit moment leer ik veel over oordeelvrij leven, dat vind ik heel interessant. Ik geloof vanuit mijn hart dat iedereen doet wat hij doet vanuit een goed hart.

Emigreren en wennen aan nieuwe gewoontes

Waar ik in het begin erg aan moest wennen is dat je anders ouders nooit ziet op het schoolplein bijvoorbeeld. Bij ons op school worden alle kinderen namelijk met de schoolbus opgehaald en teruggebracht. Dat was best een beetje raar in het begin, maar je gaat er ook gewoon in mee. Kinderen zijn hier al jong heel zelfstandig. Ook moet je je kind op zijn of haar woord geloven. Want speeldates worden dus niet van tevoren afgesproken: je kind stapt gewoon bij het vriendje of vriendinnetje uit de bus. Ik moet wel zeggen dat onze dochter Jools een horloge heeft waarmee ze kan bellen en ik zie haar op school omdat ze bij mij in de klas zit.

Een ander ding wat heel anders is dan in Nederland zijn werk- en eettijden. In Noorwegen zijn speelafspraakjes vaak inclusief avondeten. Ergens voor het slapengaan, haal je je kind weer op. Maar, het avondeten is rond half vier, vier uur. En dan is er rond zes uur nog een avondmaal, dat is dan vaak een broodje of wat yoghurt. Ik vind dit best een fijne oplossing, want als de kinderen uit school komen zijn ze hongerig. Groente zit er dan maar alvast in en dan eten ze later nog wat kleins.

Ook leuk om te weten is dat alles hier na drie uur dicht is. Van school tot kantoren en zelfs de dokter. De kinderopvang, waar alle kinderen van een tot en met zes jaar vijf dagen in de week naartoe gaan, gaat om vijf uur dicht. Als ik Sol om vier uur kom halen, is hij al een van de laatsten die nog opgehaald moet worden. De werkdagen zijn hier veel korter.

Natuurlijk missen we onze familie in Nederland, vooral als we er weer even naar terug geweest zijn. In het bijzonder Pippa, zij kan daar heel verdrietig om zijn. Dat is dan heel moeilijk, ze wil dan graag dichterbij wonen. We leggen haar dan uit dat ze dat mag voelen, dat alle gevoelens er mogen zijn. Als je iemand mist is dat iets positiefs: dan hou je zo erg van iemand en ben je daar zo graag dichtbij, dat is eigenlijk heel mooi. Het kan nooit allemaal: het is een groot offer dat we onze familie niet dichtbij hebben en dat kan heel verdrietig zijn, maar als ze er zijn is het zo leuk en heb je zo veel quality time met elkaar.”

Angela (43): ‘Mijn 14-jarige zoon is een einzelgänger’