Valéry de Voijs Persoonlijk 1 jun 2023, 07:52

Leestijd: 4 minuten

Anna (28): ‘Iemand ging er met mijn baby vandoor’

Hoewel sommige moeders overbezorgd zijn bij hun pasgeboren baby, is dat bij Anna (28) juist het tegenovergestelde. Zij maakt zich niet snel zorgen om d’r dochtertje, en is volgens haar vriend zelfs te naïef. Toch heeft ook deze kersverse moeder haar lesje geleerd, en heeft aan den lijve ondervonden dat ze toch iets alerter moet zijn.

Hij vond mij te naïef

“‘Je bent niet per se onverantwoordelijk, maar gewoon te naïef’ dat is de mening van Max (33) wanneer je hem vraagt of ik een goede moeder ben. Sinds mijn zwangerschap heeft mijn vriend namelijk veel verantwoordelijkheden op zich genomen. Hij was degene die thuis kwam met zwangerschapsboekjes, mij aanspoorde om naar zwangerschapsyoga te gaan en zich verdiepte in het aanschaffen van de verzekeringen. Natuurlijk gaf dat weleens conflict. Ik vond Max veel te extreem, en hij vond mij te naïef.

Zo was hij het er bijvoorbeeld niet mee eens dat ik koffie dronk tijdens mijn zwangerschap. Toch vond ik dat één kopje in de ochtend geen kwaad kon. Ik liet de sushi staan, stopte met roken, en skipte mijn uitjes naar de sauna. Dat kopje in de ochtend gunde ik mezelf. Toch moet ik toegeven dat ik mijn les heb geleerd. De vakantie naar Portugal heeft mij namelijk laten inzien dat ik minder eigenwijs moet zijn.

Algarve

Afgelopen meivakantie zijn we met het gezinnetje namelijk naar de Algarve gereisd. We leenden de caravan van mijn ouders, pakten onze koffertjes en vertrokken naar het zuiden. Op de dag van vertrek vierden we Sophie’s eerste verjaardag, en met een paar tussenstops arriveerden we in Faro. We zochten een mooi plekje op de camping, en parkeerden de auto. Direct toen ik uitstapte maakte ik contact met de vrouw naast ons. Ze leek van mijn leeftijd en zat met twee kleintjes bij haar tent.

Max was bezig om de caravan waterpas te zetten, en ik maakte even een praatje met de vrouw. Omdat het zo warm was had ze een peuterbadje opgezet zodat d’r kinderen een beetje konden afkoelen. We hadden het even over dat badje, en ze gaf handige tips voor leuke kindvriendelijke restaurants in de buurt. Ondertussen ging het bij de caravan niet helemaal soepeltjes. De voortent van de caravan bleek kapot te zijn, waardoor de hele luifel in elkaar viel. Max riep geïrriteerd dat ik even moest helpen, maar ik stond met Sophie op m’n arm. De vrouw zag het allemaal gebeuren dus bood meteen aan om even op Sophie te letten.

Toen ik naar rechts keek, sloeg de paniek toe

Ik hoefde er niet lang over na te denken. Sophie leek meteen gefascineerd door het water in het badje, en ik had mijn handen vrij om Max te helpen. Daarbij zat de vrouw letterlijk naast ons, dus ik zag er geen kwaad in. Met veel geduw en gepush kregen Max en ik het voor elkaar om de luifel omhoog te krijgen, en de voortent op te zetten. Zijn irritatie was verdwenen, maar toen ik onder de luifel vandaan kwam en naar rechts keek, sloeg de paniek toe.

Geen vrouw. Geen kinderen. Geen Sophie. Alleen een peuterpbadje met een laagje water erin. Ik keek in haar tent, maar ook deze was leeg. Even leek ik gek te worden. Ik heb Sophie toch net hier zien zitten?! Ook bij Max begon de ongerustheid toe te slaan. Hij rende over het paadje, en ik vroeg andere campinggasten of ze de vrouw hadden zien weggaan. De helft keek me niet begrijpend aan, of gaven in het Portugees antwoord.

Ik begon hardop te bidden

Hoewel ik niet religieus ben, begon ik hardop te bidden. Ik beloofde mezelf verantwoordelijker te zijn, en beter op te letten. Ik beloofde een betere moeder te zijn, en minder naïef te handelen. Ik rende als een gek over de paadjes, keek tussen de bosjes, en doorzocht het speeltuintje. Ik riep als een idioot over het zwembadterrein, en scande de toiletten en het douchegebouw.

Voor het eerst in m’n leven kreeg ik een paniekaanval. Het werd wazig voor mijn ogen, ik kreeg amper lucht, mijn hart leek uit mijn borst te barsten en m’n hoof leek te tollen. Het was afschuwelijk. Toen ik terug naar de caravan wilde lopen zag ik Max aan komen lopen. Met Sophie op z’n arm. Na lang zoeken had hij de vrouw aangetroffen bij het cafeetje. In alle onschuld had ze uitgelegd dat de kinderen een ijsje wilden. Ik kon de vrouw wel wat aandoen, zo kwaad was ik. Ik weet niet wat ik erger vond. Dat ik zo boos was op mezelf, of dat Max zo teleurgesteld in mij was. Die dag is me duur komen te staan. Ik heb m’n lesje geleerd.”

4x herkenbaar als je met je kinderen een lange fiets- of wandeltocht maakt