Redactie Persoonlijk 26 jul 2020, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Ik was die andere vrouw, eerst onbewust, toen volledig bewust’

Het kan zijn dat je ineens wordt uitgevraagd door iemand waar je het niet direct van zou verwachten. Denkende dat hij vrijgezel is (en een leuke vent of vrouw), stem je ermee in. Later blijkt dat deze persoon al jaren een serieuze relatie heeft. Je eerste reactie is woede, maar al gauw realiseer je je dat het niet jouw fout is en dat jullie het toch best leuk hebben samen…

Het overkwam ook deze vrouw. Ze doet anoniem haar verhaal:

Anoniem: de andere vrouw

‘Ik was ooit eens die andere vrouw. Eerst onbewust, maar daarna volledig bewust.

Ik kende hem van vroeger en hij vroeg me op een dag uit. Ik dacht dat hij vrijgezel was en stemde er daarom mee in. Onze date was heel leuk en eindigde in een (best heftige) zoenpartij. In de weken die volgden merkte ik dat ik meer wilde. We kregen een relatie. Althans, dat dacht ik. Tot ik erachter kwam dat hij een serieuze vriendin had met wie hij zogenaamd monogaam was.

Mijn eerste reactie was woede. Ik voelde me voor de gek gehouden en was boos. Ik was in een situatie beland die ik altijd had geminacht: die van de andere vrouw. Ik voelde me gebruikt en besloot alles direct te beëindigen. Rond die tijd ging hij naar het buitenland en kon ik hem niet confronteren met mijn frustraties. Gedurende de tijd dat hij weg was, kon ik weer een beetje op adem komen. Door de afstand kon ik niet alleen afstand nemen van hem en nadenken, maar ook beginnen met het rationaliseren van wat ik zojuist had meegemaakt.

Niet mijn schuld

Ik realiseerde me dat het absoluut niet mijn schuld was. Hij was de bedrieger en als hij zo weinig respect had voor zijn vriendin en zijn relatie op het spel wilde zetten, dan was het zijn probleem – niet de mijne. Ik was niet van plan om er nog langer energie in te stoppen en achter hem aan te gaan.

Hij dacht daar anders over en kwam achter mij aan. Door mezelf eraan te herinneren dat ik niet degene was die fout zat, stemde ik ermee in om hem weer te zien. Het begon weer helemaal opnieuw.

Via gezamenlijke vrienden kwam ik erachter dat zijn vriendin echt heartbroken was. Ze was op zijn Facebook-account gegaan en had alle berichten gezien die hij naar me stuurde. De berichten die ik naar hem had gestuurd.

Ik kreeg uiteindelijk genoeg van de relatie en zette er een punt achter. Later hoorde ik dat zijn vriendin een jaar later bij hem weg is gegaan. Good for her.

‘Ik ben niet de vreemdganger’

Dit alles heeft mijn perspectief op de vraag wie schuldig was compleet omgekeerd. Aanvankelijk voelde ik me schuldig en verantwoordelijk, maar al snel vond ik dat ‘ik niet de vreemdganger was’. En hoewel ik zeker niet alleen verantwoordelijk was, was ik zeker voor een deel wel schuldig. Ik had het hem niet zo gemakkelijk hoeven maken. Ik hoefde niet te reageren op alle berichten. Ik hoefde niet op te nemen op zijn belletjes.

Het zou heel anders zijn geweest als ik niet wist van zijn relatie, maar ik wist het. En tuurlijk, als ik het niet was geweest, was het misschien wel een andere vrouw geweest. Maar door mezelf ‘aan te bieden’ en er geen punt achter te zetten, heb ik niet alleen zijn slechte gedrag geaccepteerd, maar ook aangemoedigd.

En laat ik duidelijk zijn: geen één vrouw is verantwoordelijk voor de ontrouw van een ander. Wanneer mannen of vrouwen de behoefte hebben om vreemd te gaan, zullen ze dat toch wel doen. Maar als jij de andere vrouw bent is ‘ik ben niet de vreemdganger’ een eenvoudig antwoord. ‘Ik ben niet de vreemdganger’ is de luie, gemakkelijke manier om een soort van goedkeuring aan jezelf te geven. Terwijl je wel beter weet…’

Lees ook:

• Anoniem: ‘Mijn vader heeft een affaire en mijn moeder heeft geen idee. Vertel ik haar iets – of niets?’
• Anoniem: ‘Na 9 jaar huwelijk, voel ik nog steeds vlinders. Maar niet voor mijn partner’
• Anoniem: ‘Heb ik voor de verkeerde man gekozen?’