Redactie Kinderen 1 okt 2022, 10:38

Leestijd: 3 minuten

Dit is waarom kinderen altijd mama roepen als ze iets nodig hebben (en niet papa)

‘Mamaaaa, ik moet plassen!’ ‘Mamááá, ik heb in m’m broek geplast!’ ‘Mamááá, ik heb honger!’ ‘Mamááá, ik ben wakker!’ ‘Mamááá, wil je m’n step buiten zetten?’ Het aantal keren dat je kinderen mama roepen…

Leuk experiment: vervang ‘mamaaaa’ in bovenstaande kreten voor ‘papaaaa’ en vraag je af welke van de twee je thuis vaker hoort. De eerste, gokken wij zomaar. Want om de een of andere lugubere reden denken kinderen dat het verstandiger is om in geval van nood altijd om mama te roepen – in plaats van om papa. Al-tijd.

Meer behoeftige zaken

Voor leuke dingen rennen kinderen vaak linea recta naar papa. Denk boekje voorlezen, stoeien, paardje-in-galop. Maar als het om de – hoe zeggen we dat pedagogisch verantwoord? – meer behoeftige vragen en wensen gaat, lijken ze slechts één vragende aanspreekvorm te kennen. Juist ja, mama.

Bijvoorbeeld… Wanneer je grote broer erop los slaat. Wanneer de limonade over de kleurplaat gevallen is. Als het je niet lukt om een nieuwe aflevering van SquarePants aan te zetten. Wanneer je om 3.15u ‘s nachts doorhebt dat je kussen verkeerd ligt… ‘mamááááááá!’

Redenen waarom kinderen altijd mama roepen

‘Als we iets nodig hebben, dan roepen we gewoon heel hard mama’. Het lijkt een geheim pact dat kinderen ergens in hun beginjaren met elkaar sluiten. Dat is hetzelfde pact waarin kinderen afspreken om, als ze dan een keertje uitslapen, dit door de weeks te doen en nooit in het weekend, maar dat terzijde. We hebben het er op de redactie over gehad en kwamen tot een aantal mogelijke verklaringen, met aan het eind een verrassend kraakheldere conclusie waarom kinderen altijd mama roepen in plaats van papa.

1. Omdat uiteindelijk mama toch meestal het ‘vuile’ werk opknapt

Noem het rolbevestigend, weinig-geëmancipeerd en behoorlijk vrouwonvriendelijk en het is allemaal waar. Maar feit is dat van jongs af aan mama degene is die voor de primaire levensbehoeften zorgt – danwel door het aanbieden van de borstpartij, het opwarmen van flesjes – en in praktijk die eerste maanden daarin vaak toch wat behendiger en bekwamer optreedt dan papa.

2. Omdat mama de eerste maanden gewoonweg veel meer in de buurt is

Met dank aan het nog steeds vrij karige vaderschapsverlof dat Nederlandse papa’s krijgen. Wat dat betreft is de Scandinavische wetgeving rondom vaderschapsverlof er eentje om een voorbeeld aan te nemen.

3. Omdat mama een controlfreak is die het eigenlijk ook gewoon het liefste zelf doet

Althans, dat beweert mijn vriend. Ik sluit niet uit dat hij deze eerdere blog van mijn hand ook ooit las.

4. Omdat dat best wel eens zou kunnen kloppen

Want ja, uiteindelijk vinden we het gewoon het fijnst als het gebeurt zoals wij mama’s het voor ogen hebben. Zal je zien dat die lieve papa, nadat ‘ie die natte broek uitgetrokken heeft, net dat ene jurkje pakt dat we bedacht hadden om morgen aan te trekken of je kind doodleuk een krentenbol geeft terwijl jullie over vijf minuten gaan eten. Aaaaargh.

5. Omdat moeders heel graag hebben dat alles in overleg (met hen) gebeurt

‘Vraag het dan aan mij,’ sis je papa toe terwijl je dat jurkje weer uittrekt/de krentenbol uit de handen van je kind grist. Je kind hoort dat dus ook.

Conclusie

Waarmee, lieve mama’s, eindelijk het mysterie ontrafeld is. De korte samenvatting luidt: eigen schuld, dikke vette bult.

Want, om dan toch even terug te komen op die opmerkzame vriend van mij: hij heeft hartstikke gelijk. Los van het feit dat ik het nou eenmaal allemaal het liefst zelf doe (of dat nou een boterham smeren, broek uittrekken of ander logistiek/behoeftig klusje betreft), vind ik het stiekem niets minder dan heerlijk dat mijn dochter in geval van nood – hoog én laag – en andere dingen waar ze hulp bij nodig heeft, mij graag inschakelt.