Susan Dalstra Kinderen 30 okt 2020, 13:21

Leestijd: 3 minuten

Is ‘alloparenting’ het antwoord voor alle (werkende) moeders?

Alloparenting, nog een term voor weer een ander type opvoeding. Maar dit is er eentje waar werkende moeders zeker inspiratie uit kunnen halen.

In het boek ‘Secrets of a Maya Supermom: What Parenting Books Don’t Tell You‘ zet Michaeleen Doucleff nauwgezet uiteen waarom Westerse moeders het ouderschap heel anders aanpakken dan moeders in de rest van de wereld. En waarom we het onszelf daar eerder moeilijker dan makkelijker mee maken. 

Tuigje

In haar boek neemt Michaeleen onder de loep hoe verschillende culturen ter wereld omgaan met het moederschap. Haar conclusie: hoe Westerse moeders hun kind opvoeden, is totaal anders dan hoe moeders wereldwijd het aanpakken.

Van uithuilen tot slaaptraining, van voetbalkamp voor kleuters tot ze aan een tuigje door een pretpark leiden – het is allemaal hoogst ongebruikelijk in andere werelddelen. Een van haar meest rake observaties komt aan het eind van haar verhaal: voor Westerse moeders is het moederschap nooit eerder zo zwaar geweest.

Thuisblijfmoeder

Begrijp ons niet verkeerd: voor de meeste vrouwen is het moederschap in Westerse democratieën een groot plezier. Het is alleen de manier waaróp we het doen dat het soms zo loodzwaar maakt. Dat komt vooral doordat we het allemaal alleen doen.

‘In onze cultuur hangt nog steeds het geloof dat de ideale gezinsstructuur bestaat uit een thuisblijfmoeder die al haar aandacht aan de kinderen geeft’, schrijft Michaeleen. ‘Zelfs als ze fulltime werkt, is een moeder als ze thuis is in haar eentje de kinderen aan het opvoeden.’ Dat is niet de norm voor de rest van de wereld.

‘Tot 150 jaar geleden waren huishoudens veel groter die bestonden uit verschillende familieleden en soms betaalde hulp. Voor honderden, duizenden jaren werden kinderen opgevoed door een hele groep mensen – opa’s, oma’s, tantes, ooms, zussen. Een verlengd gezin kan bestaat uit familieleden, maar ook buren, goede vrienden of betaalde hulp.’

Alloparenting

Antropologen noemen die extra handjes ook wel ‘alloparents’ (‘allo’ is Grieks voor ‘ander’). Moderne moeders ontmoeten elkaar even op het schoolplein, maar gaan dan naar huis met hun eigen kinderen. Waar sommige kinderen vervolgens uren achtereen in hun eentje naar slijm-tutorials kijken op YouTube.

In andere werelddelen echter worden ‘alloparents’ gezien als de sleutel tot het opvoeden van kinderen. In Maya-gebieden in Mexico bijvoorbeeld lopen verschillende moeders bij elkaar in en uit. Wanneer een moeder een kind krijgt, zorgen de andere moeders ervoor dat ze genoeg tijd heeft om te douchen en te eten zonder een baby vast te moeten houden. Tantes, moeders, oma’s en oudere kinderen steken de koppen bij elkaar om samen de kinderen groot te brengen, zonder dat er direct iets voor terug wordt verwacht. Dit alleen al bewijst hoeveel werk het is.

Controle loslaten

In de Westerse cultuur hebben in de loop der jaren al die helpende handen naar de periferie van het ouderschap geduwd. Zelfs als we de mazzel hebben om extra hulp te kunnen betalen, heerst er nog steeds een (onuitgesproken) veroordeling omdat een moeder niet zelf alle zorg op zich neemt. Wat is ontstaan, is een vrij uniek gegeven in de mensheid: een vrouw die in haar eigen ‘box’ thuis een taak vervult die in de meeste werelddelen wordt gedaan door een handvol mensen.

Hoe je het ook doet, we willen alleen maar zeggen; voel je niet schuldig als je je eigen alloparents om je heen hebt. Betaal zoveel als je kan. Zoek ze in je eigen kring, durf de controle los te laten en laat ze helpen de last te verlichten. Vraag de buren en wees er voor andere moeders zonder dat ze erom hoeven te vragen. Want het is waar wat ze zeggen: it takes a village.

Lees ook:

• Werkende moeders opgelet; 5 tips om het gevoel dat je tekort doet te verhelpen!
• Verwacht je meer hulp van jouw partner bij de opvoeding en in huis? 5 manieren om dat duidelijk te maken
• (Schoon)ouders die zich bemoeien met jullie opvoeding: zo ga je ermee om