Japke Janneke Sybesma Persoonlijk 2 mrt 2023, 17:04

Leestijd: 8 minuten

Anniek (31) is alleenstaande moeder: ‘Hij verliet me toen ik 12 weken zwanger was’

Op de dag ná de 13 weken echo vertelde haar man, waarmee ze toen 11 jaar samen was, dat hij verliefd was geworden op iemand anders. ”Hij heeft direct zijn koffers gepakt en is voorgoed vertrokken. Ik bleef in shock achter”, vertelt alleenstaande moeder Anniek (31) aan Famme.

”Ik heb altijd een kinderwens gehad. Of eigenlijk, ik heb er nooit over nagedacht om géén kinderen te willen. Ik zag mezelf later wel als moeder.

Positieve test

Rond mijn dertigste begon het wat meer te kriebelen, omdat ik minder behoefte kreeg aan lange nachten doorhalen, drinken en feesten. Ook mijn broer en schoonzus hadden inmiddels een kleintje en dat wakkerde wel iets aan. We hadden een stabiele basis – dacht ik toen – en een mooi nieuw huis met voldoende ruimte. Het voelde vanzelfsprekend en als een logische volgende stap in onze relatie.

Ik was ongeveer een half jaar gestopt met de pil, omdat ik periodes enorme haaruitval had en wilde kijken of dit misschien door de pil kwam. En omdat we uiteindelijk wel een kinderwens hadden, wilde ik eerst die hormonen goed uit mijn lichaam. We deden vanaf dat moment niet meer aan anticonceptie. Als ik zwanger zou raken, zou dat helemaal oké zijn, maar het had absoluut geen haast.

We hadden tot dan toe ook nog geen hele serieuze gesprekken erover gevoerd. Ik raakte toch al vrij snel, en dus wel een beetje onverwachts, zwanger. Dit eindigde echter na zes weken in een miskraam. We besloten er opnieuw voor te gaan. Ik raakte wederom snel zwanger. Een paar dagen na mijn verjaardag – in oktober 2021 – had ik een positieve test in handen.

Iemand anders ontmoet

Toen ik 12 weken zwanger was, ging mijn man een weekendje weg met vrienden. Een week nadat hij terug was, op de dag ná de 13 weken echo, nam hij plaats naast me op de bank en vertelde me dat zijn gevoel voor mij al langer weg was en dat hij iemand anders had ontmoet en daar verliefd op was geworden. Hij heeft direct zijn koffers gepakt en is voorgoed vertrokken. Ik bleef in shock achter. Het ongeloof en de pijn die ik toen voelde was onbeschrijflijk. Ik had dit geen moment aan zien komen en het bericht kwam als donderslag bij heldere hemel. We stonden op het punt om te verhuizen én ik was zwanger.

Ineens stond mijn hele leven op zijn kop, de grond werd onder mijn voeten weggetrokken. Ik heb de eerste weken na dit nieuws grote twijfels gehad en overwogen om de zwangerschap af te breken. Maar na veel gesprekken met mijn familie heb ik uiteindelijk besloten om dit niet te doen. De baby was gepland en gewenst, ongeacht wat er daarna is gebeurd. En door mijn eerdere miskraam besefte ik wat een wonder het is en hoe dankbaar ik was dat ik zwanger kon worden en een kind zou krijgen.

Alleenstaande moeder

De rest van de zwangerschap is als een soort waas voorbij gegaan. Ik heb er geen moment van kunnen genieten. We moesten ons nieuwe huis weer te koop zetten, ik moest andere woonruimte vinden, er moest geklust worden én de scheiding werd in gang gezet, inclusief het opstellen van een ouderschapsplan en omgangsregeling voor een nog ongeboren kind.

Dit in combinatie met de zwangerschapshormonen maakten me enorm labiel en – achteraf gezien – erg depressief. Ik vloog dagen op en neer van advocaat, naar notaris en naar de psycholoog. Omdat het huis inmiddels was overgedragen en mijn andere woning nog niet af was, sliep ik wekelijks ergens anders, pendelend tussen familie en vrienden.

Ik piekerde nachtenlang over de toekomst en wist niet wat ik met mijn verdriet aan moest. Door alle stress kon ik moeilijk contact maken met mijn buik en alles rondom het krijgen van een kindje (babykamer inrichten, kleertjes kopen, etc.) schoof ik zo ver mogelijk voor mij uit.

De bevalling

Daarnaast zag ik vreselijk op tegen de bevalling, maar het is me alles meegevallen en ik kijk er gelukkig positief op terug. Mijn schoonzus zou bij mijn bevalling aanwezig zijn als geboortepartner. Mijn ex zou wel worden geïnformeerd zodra de bevalling begon en heeft in het ziekenhuis gewacht tot ons zoontje geboren was.

Natuurlijk zat ik tijdens mijn zwangerschap al niet goed in mijn vel. Ik wist toen dat heftige gebeurtenissen tijdens de zwangerschap, in combinatie met hormonen en een perfectionistisch karakter, een goede cocktail zijn voor het ontwikkelen van een postpartum depressie. Ik was er dus wel waakzaam op.

De eerste weken gingen eigenlijk best oké. Ik denk dat ik deze periode vooral op adrenaline ben door gekomen en het feit dat ik gewoon ontzettend druk was met de dagelijkse sleur van een pasgeboren kind en alles zo goed mogelijk wilde doen. Het was zomer, ik ging veel naar buiten en mensen liepen de deur bij mij plat.

Postpartum depressie

Het begon eigenlijk pas een paar maanden later, zo rond vier maanden na de geboorte van mijn zoontje. Het geven van borstvoeding en de korte nachten begonnen zijn tol te eisen. Ik had steeds minder energie en viel behoorlijk af. Het besef kwam binnen dat dit mijn nieuwe leven is en ik zat nog middenin het liefdesverdriet. Het leek in niks op het toekomstplaatje zoals ik het voor me zag. De confrontatie was groot als ik een – ogenschijnlijk – gelukkig stelletje zag lopen achter de kinderwagen. Ik had de hele dag een gejaagd gevoel en vroeg me continue af of ik het wel goed deed.

Als ik naar mijn zoontje keek, voelde ik niks behalve angst. Vervolgens voelde ik me daar weer enorm schuldig over. Soms wist ik niet hoe ik de dag door moest komen; alles voelde zwaar en uitzichtloos. Ik had huilbuien en was totaal de controle en het overzicht kwijt. Naar de buitenwereld zette ik een masker op en wist ik mijn emoties heel goed te verbergen. Ik durfde er met niemand over te praten, want ik wilde laten zien dat ik het allemaal wel aankon. Dat ik niet dagen op bed lag en er wel op uit ging, maakte het bespreekbaar maken voor mij juist lastiger. Want daardoor leek het alsof het gewoon goed met me ging en ging ik er vanuit dat mensen mij als alleenstaande moeder niet zouden begrijpen of dachten: ‘het valt met jou wel mee’.

Dieptepunt

Mijn dieptepunt was denk ik afgelopen december. Een combinatie van de feestdagen en de herinneringen van precies een jaar geleden, maakte dat ik vreselijk somber was en me erg depressief voelde. Het verliezen van controle over je gedachten is extreem beangstigend en hoop ik nooit meer te ervaren.

Ik merkte tijdens mijn zwangerschap al snel dat ik behoefte had om met een deskundige te praten, onder andere om de scheiding te verwerken en met als doel om mentaal ondersteuning te krijgen voor de periode die eraan zat te komen. Via een tip van de verloskundigenpraktijk ben ik bij een gesprekstherapeute terechtgekomen. Ze is couselor en begeleidt onder andere vrouwen met psychosociale problematiek rondom zwangerschap, bevalling en ouderschap.

Verder is er tijdens mijn zwangerschap door de huisarts preventief een vangnet gecreëerd, waaronder aanmelding bij de GGZ. Ik hoefde naderhand dus niet lang te wachten tot ik bij een psycholoog terecht kon, aangezien de wachtlijsten enorm zijn.
De behandeling bestaat nu dus voornamelijk uit gesprekstherapie (mindfulness en schematherapie). Dankzij mijn zeer betrokken huisarts heb ik snel en adequate hulp kunnen ontvangen. Ik heb begrepen dat dit ook wel eens anders kan lopen, dus daar heb ik veel geluk mee.

Zwaar en eenzaam

Ons zoontje is een super lief en zoet mannetje, een voorbeeld baby. Hij vindt alles wat ik hem voorschotel heerlijk, slaapt over het algemeen goed en is de hele dag door vrolijk. Ik heb natuurlijk als alleenstaande moeder geen vergelijking hoe het is om het ouderschap met zijn tweeën in te vullen, maar ik vind het toch wel overwegend zwaar en eenzaam. Je bent (bijna) 24 uur op de been en élk huiltje, speentje en flesje is voor jouw rekening.

Het verantwoordelijkheidsgevoel in je eentje dragen vind ik mentaal erg pittig. Ik mis het kunnen sparren als je je onzeker voelt of het delen van mooie en grappige momenten. En heel praktisch kom ik ook gewoon vaak een paar handen tekort. Bijvoorbeeld bij het inpakken van de auto als je weg gaat, het huiluurtje tijdens het koken of het verschonen van een spuitluier.

Ik mis als alleenstaande moeder daarnaast vooral de tijd voor mezelf. Die is heel schaars. En de spontaniteit, want álles moet je vooraf plannen. Gelukkig heb ik ontzettend veel lieve vrienden en familie om me heen die altijd klaar staan om bij te springen. Ik heb echt moeten leren om hulp te vragen.

Schuldgevoel

Soms ben ik bang voor de mening van de buitenwereld over mij als alleenstaande moeder, al heb ik gelukkig nooit negatieve reacties gehad. Ik heb me lang schuldig gevoeld dat ik onze zoon niet kan laten opgroeien in een ‘normale’ gezinssamenstelling. Dat hij een vaderfiguur moet missen en ook geen directe broertjes of zusjes zal krijgen. Daarom heb ik heel erg het gevoel dat ik 200 procent moet geven, terwijl dat onmogelijk is.

Ik heb een tijd gedacht en gehoopt dat we de zorg voor mijn zoon op een bepaalde manier toch los van elkaar, maar samen konden invullen, bijvoorbeeld door co-ouderschap. Maar bij een baby is daar eigenlijk geen sprake van en al snel bleek dat mijn ex definitief naar het buitenland zou vertrekken om bij zijn nieuwe vriendin in te trekken.

Hij komt nu eens per maand naar Nederland om een weekend met onze zoon door te brengen. Ik vind het heel belangrijk dat zij ook een band met elkaar opbouwen. Ondanks de moeilijke start gaat het nu gelukkig een stukje beter met me. Het gaat met vallen en opstaan. Ik hoop dat als ik over een tijdje terugkijk op afgelopen jaar, ik bovenal heel trots op ons ben!

Mocht je ook onverwachts alleenstaande moeder worden, wil ik je aanraden om iemand te zoeken waarbij je je prettig voelt en je open durft te stellen om al je gedachten en gevoelens te delen. Of dat nou een dierbare of een deskundige is.”

6 dingen die alleenstaande moeders willen dat je weet